روانشناسی اجتماعی با نگرش به منابع اسلامی (ویراست دوم)

روان شناسی اجتماعی، به مطالعه علمی تأثیر متقابل افراد بر یکدیگر می پردازد و در صدد یافتن علل و چگونگی پدیدایی رفتار، احساسات و افکار افراد در موقعیت های اجتماعی است. در سده های پیش اندیشمندان مسلمان، چون فارابی، ابوریحان بیرونی، خواجه نصیرالدین طوسی و ابن خلدون، برخی موضوعات و مباحث روان شناسی اجتماعی را مورد توجه قرار داده اند، ولی گسترش فزاینده تحقیقات در روان شناسی اجتماعی، جایگاه مهم آن در نهادهای دین، سیاست، تربیت و تبلیغات و نیز بومی سازی مفاهیم و آموزه های آن، از جمله مباحثی است که تألیف کتابی را در این زمینه ضروری می نمود. مؤلفان اثر در این راستا، با بهره گیری از جدیدترین متون روان شناسی اجتماعی و استخراج گزاره های متناظر از متون اسلامی و تحلیل و تدوین آنها در مجموعه ای هماهنگ، بر آن بوده اند تا گامی کوچک در مسیر بومی سازی علوم انسانی بردارند؛ که می توان آن را گامی در مسیر مفهوم سازی الگوهای نظری برگرفته از متون دینی برشمرد. کتاب حاضر در یازده فصل، به مباحثی از قبیل: آرای روان شناسی اجتماعی اندیشمندان مسلمان، ارتباط غیر کلامی و اسناد در ادراک اجتماعی، عزّت نفس در آموزه های دینی و… پرداخته است.